bugün Orhan Veli’nin şiiri

GİRİŞ

Epey zaman oldu bir şeyler yazmayalı.Yazmadıysam yazmadım sanmayın kafamın içi yine tuhafiyeci dükkanı gibi. ne zaman olmadı ki. Ne zaman vakit bulsam kafamın içinde mutlaka bir şeyler yazarım.Şimdi neden mi buraya yazıyorum , kafamın içinde biraz yer açmam gerekiyor zira yazmasaydım çıldıracaktım. Çıldırmadığımız gün mü var..

Şimdi ben , memleketin bunca derdi varken durup dururken ne işim var kadıköyde demek isterdim. isterdim çünkü bu kez hikayenin başladığı yerdeyim. hemde başladığı gün gibi . o kısacık şortum minicik terliklerim bir lokma boyum kocaman gözlerim gibi..

ıslak sokaklarda öylece durup duygulandığım , yaz akşamalarında oturduğum kaldırım her şey başladığı gün gibi..

fakat bu kez yanımdakiler farklı..

99′ yılında geldiğimiz kırmızı kamyonetteki ne eşyalarım ne hayallerim . daha iyisini yapabilirdim diyen bir iç sesle bugün buradayım. yıllar geçtikçe yeni başlangıçlar daha da zorlaştı. getting be hard yani. otuz yılda 10 şehir onlarca ev onlarca yeni insan. düşünebiliyor musunuz.hayır düşünebildiğinizi sanmıyorum. her defasında biraz daha azalarak bugünlere geliyorsunuz. bugünler ve yeni başlangıçlar demişken , fazlaca yalnız kalabildiğim şu günlerde uzun zamandır konuşmak istediğim bir hikayeden bahsetmek istiyorum. Orhan Velinin sonda paylaşacağım şiiri bu hikayede bana epey yardımcı oldu. şiirleri severim lise yıllarında odamın halı altı süpürülmezdi. zira bulup buluşturduğum bi dünya şiiri orada saklardım. her taşınmamızda onlardan biraz daha taşıdım biraz daha biraz daha bugün o şiirlerden de kalmadı.

GELİŞME

size kimseye anlatmadığım anlatmak istemediğim içimden de kusmak istediğim bir hikayeden bahsedeceğim. kusura bakmayın sizden iyi hiç kimse bulamazdım. yine de konuya giriş yapamıyorum , farkında mısınız zorlanıyorum!. sebebini bilemiyorum.. bir kaç rivayet var ama yine de bilemiyorum.