Bir Blog Sonra

Güzellik anlatılmaz çünkü insan hayret ettiği şeyler üzerine konuşmaz.Bir şeyin neden bu kadar güzel olduğuna dair sır , burada gizlidir. Güzelliğin sırrı , onun tekrar yaşanamaz oluşundadır. Bir defa tadılır , bir defa yaşanır. İkincisinde pürüz başlar. Pürüz çıkıntıdır kusurdur. Sanılanın aksine çok dikkatli bakanlar değil , kendinden başka her şeye dikkat kesilenler kusurları ilk görendir. Güzellik zorunlu olarak bir görünümdür . İçinde opaklık barındırır . Opak gölgeli demektir . Gölgeyi kaldırma ise büyüyü bozar ve onu tahrip eder . Bu yüzden güzel , doğası gereği üzerinden gölgesi kalkmamış olandır. Kendi mağarasını inşa etmiş , kendi kozasını örmüş , dışarıdan gelecek hiçbir şeyle değer kaybetmeyecek bir yapıya sahiptir. Gölgeyle olan…

Adını bilmediğim kuşlar uçuyor üzerimden. Bu gece havada bir şey var çünkü benden başka her şey aksiyonda . Kedi ile köpek bile barışmış.Hayatta , hayatın her çerçevesinden bakmak insanı tüketiyor. bakmak zorunda kalmak ya da bırakılmak.Her yolculuk ayrı acı birer hikaye dönüşüyor beynimde, içinden çıkamıyorum , içimde boğuluyorum. evimden çıkıp hava almaya giderken hissettiğim heyecan bir anda türlü tuhaflıklara dönüşüyor. Sanırım çıtan belli bir IQ un üzerindeyse hayat gerçekten çekilmez oluyor.Zaman zaman yazdıklarımı okuduğumda çok pesimist algılanabileceklerini düşündüm. benim yazdıklarım sorulardan ziyade çıkarımlardan oluşuyor.(yılların öğrettiği öyle  40-50 değil hani 5-10 senenin tecrübesi)  Yaşadığın her şeyin bedelini bütün bedenin ve zihninle ödemeye hazır olmalısın.o nasıl ödedi bilmiyorum belki kişiliğiyle belki vurdumduymazlığıyla belki…

Yorgunum.. masada üç gündür duran papatya çayından bir yudum aldım soğuk , bayat ama papatya işte üç gündür masa etrafında yaşıyorum.masanın dağınıklığı kendi içinde bir düzen oluşturmuş.kafamdaki karmaşayı masaya yatırmaya çalışıyorum. toparlayamıyorum aklımı. toparlayamadıkça zaman kaybediyorum.sonra kaybettiğim zamanı düşünüyorum. Bir kaç haftadır olan biteni anlamlandırmaya çalışıyorum anlamlandırıp karar vermeye.? Masanın bir kenarı yatağa dayanmış üzerinde kitaplar kağıtlar bir dergi , kol saati , kalemlik ve başıboş duran kalemler.. borçlar listesi … ilkokulda tutumluluk kolunun başkanıydım. 27 yaşındayım ve hala aybaşını denk getiremiyorum.. Cümlelerden bir labirent inşa ediyorum yine . Asıl anlatmak istediklerim bunlar değil ..Utangaç , mahcup , Özlem dolu , öfkeli notlar bırakıp ayrılıyorum odamdan ..   Yarım kalmış bahar şenliği…

Etraftan geçen arabaların farları gözüme çarpıyor ve beynimi uyuşturan bir etki gönderiyordu.Düşünceler düşüncelerin peşinden geçip gidiyor bense arasından yakalayabildiğimin üzerine yoğunlaşıyordum.O an sanki bedenim yokmuş sadece beynimin içindekiler varmış gibiydi. Soğuk havalar kendini iyiden iyiye belli etmişti.son baharın sonları kalmamıştı.Bir mevsimin avucunudaydık.Sahilde kendi halimde yürüyordum. Havada is kokusu vardı.hala bazı evlerden çocukluğum tütüyordu sanki.Ve işte o koku beni evimizin arka odasındaki kömür sobasının içinde kül süzdüğümüz yere patatesleri koymamıza, maşanın üzerine dilim ekmekler dizmemize, narenciye kabuklarını sobanın üstünde yakıp evi tatlı ekşi bir kokuya boğmaya kadar götürüyordu. Tüterdi bazen soba, annem sonra tülleri yıkardı.Üstünede çamaşırlık asılırdı soba borusunun.çıtır çıtır olurdu o yeni yıkananlar.biz banyodan çıkmadan önce, annem pijamalarımızı sobanın arka…

Şu saatin benimle birlikte neler görüp geçirdiğini düşünmek dahi garip geliyor . Mesela ananem henüz hayattaydı ve satın aldığımda dedemin “kız saati” alaylarına gülsede hep arka çıkmıştı. 22 yaşındaydım. Her gün daha zor şartlarda çalışıyor küçük bir şehirde eşsiz dostsuz tek başıma yaşıyordum.Ve gelecek pek de parlak görünmüyordu. Şartları değiştirmeye karar verdikten sonrası epey hareketli geçti. İlk yurt dışı seyahatime çıktım.Okyanus ortasında bir adada geceledim. İran’da 1.5 saat göz altında kaldım.. Dev bir Caretta ile beraber yüzerken kalp atışlarımı saydım.. Çok farklı iş bölümlerinde farklı insanlarla çalıştım.İyiyi kötüyü iliklerime kadar tattım.Arada böyle acı tatlı daha neler . Bu saatin hayatıma girdiği gün ile şu an arasında değişmeyen ( hatta artan…

Büyük babaannem Petek Hanım bundan 16 yıl önce yanımda vefat etti. Son günlerini kaderin cilvesi olsa gerek beraber geçirmiştik. Çalışkan çenesi kuvvetli dedikoduya bayılan bir kadındı. Eh birazda huysuzdu.Bir zorunlu yaşlılık muhtaçlığı yanında şahsi bir derdi de yok idi.Ben ise yerini her daim yadırgayan üstelik karanlıktan korkan bir çocuklukta o uyumadan uyumazdım.İstisnasız her gece “Allah’ım aklımızı-uykumuzu alma” sözleriyle dertlendiğini hatırlıyorum. Son anları ne hüzünlüydü… 9-10 yaşlarından bu yana iflah olmaz bir gözlemciyim.Bu yüzden gözümün görüp kulağımın duyduğu her şey benim için bir tespit vesilesi.Ve İstisnasız her gün içimden kendime aynı soruyu soruyorum Neden? Gamsızlığın , sürekli eğlenme arayışının altın çağında havada asılı kalan soru bol. Cevapların yavanlığı biz ‘tuhafları’ iyice…

Tuhaf  Olması gereken gibi değil yani.Ama her şeye rağmen bir şekilde ‘var’ Orada bir kenarda sadece yüzünü o yana çevirince ya da eşeleyince ortaya çıkan tarzda da değil üstelik.Bütün o acayipliğine aldırmadan , kendine has bahaneleriyle kuşanmış, gururlu bir eda önümüzde dikiliyor.İlgimizi de çekiyor.Ne güzel ne de çirkin sayılır sıradan bir yüzü ufak tefek bir bedeni var.. Zihnim böyle şeylerle dolu bir tuhafiye dükkanı gibi.Ama hangisinden başlayacağımı bilmiyorum.Bir doğlu esnafım çünkü günün sonunda.Dükkanım var ama bir vitrinim yok.Frenk tüccarları gibi en kıymetli malı camekanda herkese teşhir etmeyi öğretmemişler bize.Aksine en nadide parçalar var içeride.Girsen de bulamazsın.Tezgahın altına sakladım sardım sarmaladım.Kıymetini bilecek birileri gelecek ki çıkartayım.Mutlu olmak için yaşıyoruz.Geri kalan her…

Vücudun zayıf düştü, Her şeyi anlamanın ve yeniden her şeyi hatırlamanın ve her şeyi gereğinden fazla anlamanın ve tekrar tekrar hatırlamanın yorgunluğu sardı her yanını. Birbirine kırgın duvarlar, insanlar ve gölgeler Şimdi ne yazsam da geçse kalbimin küsü ? …..

ve nihayet kaçınılmaz olarak kafayı zaman denen şeye taktım. O mu geçiyor yoksa biz mi geçiriyoruz. Araştırmalara göre çocukken zamanın daha yavaş akması yada daha yavaş aktığı algısı , esasen hayatı yaşama şeklimizden kaynaklanırmış. Hayatın erken evrelerinde neredeyse her şey yeni yada ilk. ilk kavga ilk dayak , il sevgili , ilk öpüşme, ilk ayrılık , tırmanılan ilk ağaç , ilk düşüş ilk defa yenen yemek.. Ne acıdır ki bunların çoğu belleğimizden uçup gider. Yaş ilerledikçe günler çoğumuz için bir öncekinin tekrarına , hatta kötü bir kopyasına dönüşür . Keşiflerle dolu günlerin yerini aynı iş aynı arkadaşlar aynı yollar ve benzeri kısır döngüler alır . İçini eşsiz ve benzersiz hatıralarla…

Birbirine kırgın duvarlar, insanlar ve gölgeler, Şimdi ne yazsam da geçse kalbimin küsü?