Şubat 10

Size bu satırları uzaklardan ama çok yakınlardan yazıyorum. Son günlerde düşünmeye çok vaktim oldu.Duygular bir çöplük. İşlerliğini yitirmiş duygular.Anlamını kaybetmiş sevgiler.. kalbimde üst üste yığılı hurdalığı var sanki . Şairin dediği gibi kalp kırıklığı en iyi öğretmenimizdir. Öyleyse beni akıllandırdığın için teşekkür ederim hayat . Tek söyleyebileceğim bir daha asla hata yok. Bu Dünyada ne kadar mümkünse.  

Evet dünya yaşanacak bir yer doğru ama aynı zamanda ölünecek de bir yer. İnsanlar ölmekten ve doğmaktan asla vazgeçmiyor. Onca olup bitene rağmen. 

Uzun süredir önümde valiziyle yürüyen kadın .sizce şu dakikadan sonra rahatsızlık vermeye  başladım mı? Ama eve aynı yolu yürüyerek gitmem gerekiyorsa bu takip etmek değildir değil mi.. sanırım bütün gece yaptığım ilk gerçek konuşma 🙂 

Bizim gibi kuşaklar için gurbetin anlamı çok daha başka. Biz ne oralı ne de buralı olabilen nesilleriz. Bir yandan da bizden önceki neslin gurbette çekmiş olduğu zorluklara ortak olmuş nesilleriz.İçi tıka basa dolu arabalarla bir kaç gün süren memleket yolculuğu yapardık. Arka koltukta oturup babamıza yardım etmek için haritadan doğru yolu bulmaya çalışırken bir yandan da sevdiğimiz şarkıyı tekrar dinlemek için kaseti kalemle geri sardığımız zamanları anımsıyorum. Sıcağın altında gurbet yolları… Valizi görünce o günleri hatırladım. Teşekkürler valizli kadın . 

O değil de gerçekten ne yapacağız ?

Eve geldim.