sebepsiz fırtına

aramakmış oysa sevmek

özlemekmiş oysa sevmek.

diyor radyomdaki acılara tutunmak şarkısı.

bana sorarsanız 2000 küsür yıl geçmesine rağmen henüz acının tarifi yapılmış değil ama sevmek; hiç incinmemek , incitmemek değil , sevmek onarma gayreti, olabilir.

bu tanımı yapıyor bu yazının yazarı. bir başka yazar J.Lacan ise , sevmek esas olarak sevilmeyi istemektir. diyor. Altını çizdiğim cümlelerle başladım yine , kenarına not aldığım bölümler , gözyaşımın düştüğü yerler. Anlamaya çalıştım ama bir türlü beceremedim. Anlamaya çalıştıklarımı beceremediğim günlerden. Bu handikapları bir kenara bırakıp melisa çayımı hazırlıyorum.

Tanışmak bir an olsa da tanımak sonu olmayan uzunca bir yol. hele de tanımak istediğimiz kişi kendimizse. ancak yol uzun kim bilir? tanımak-bulmak mümkün olabilir.zira bugün bir daha asla dediğim şeye yarın kendimden geçe geçe koşabilirim. ben buyum diyebilme utanmazlığı..aslında kim olduğumuz durmadan şekillenir.karşılaştığımız insanlar,esen rüzgar,okuduğun bir kitap, tavanla konuşurken düşündüğün bir an, hepsi o şekillenmeye renk katmaya devam eder. yeni yeni pencereler açmaya , bazı kapıları kapatmaya..

her şeyin bize normal geliyor olması hiç normal bir durum değil. neden bunca acı bize normal geliyor. neden kurduğumuz ilişkilerin bir gün bitebilir oluşu bize normal geliyor. neden umut beslemek bu kadar imkansız. bunlar normal şeyler değil. bu yaşamda normal nedir henüz cevabını bulabildiğim sorular değil. Fotoğraflar her zaman gerçeği yansıtmaz. sahte gülümsemeler , saklı yaşanmışlıklar ya da yaşanmamışlıklar. Sahte isyanlar , sahte hüzünler. hepsi gerçeği yaşamak için değil mi. kendilerini hatırlatma şekli kendilerine özgü davranışlarında gizli. saklı kalan her ne ise insanlar o. çünkü bu çağın insanlarıyız . herkesin sahip olduğu senaryolar..işte film böyle başlıyor. bir aşk hikayesi. ama benim ilgimi çeken tek şey şarkı ve ait olduğu arabayla uzaklaşıyor ..

Karlara inat yürürüm yollarına
Adını camlara yazdım okunmuyor 🎶